دیگر وقتش بود؛ همه انتظار در انتظار نگذاشتنت را می كشیدیم. روزهای سختی را گذرانده بودیم و شب های بسیاری خواب، دعوت چشمانمان را نمیپذیرفت.

دلگیر بودیم از بدشانسی خودمان و خوش شانسی دیگران... مگر یكی میتواند چقدر شانس بیاورد. هرچیز دورانی دارد و این آغاز رنسانس سرخ ماست.

خدا كه با ما باشد، ناخدا كه مصطفی باشد و سكان در دست جادوگر، اتفاقی جز این نخواهد افتاد. این هت تریك طلایی غریب آشنایمان پاسخ مختصری بود به حرفهایی كه شایسته میلیونها قلب سرخ نیست.

هیچ كجای دنیا، با دل شكستن پله های صعود را طی نمیكنند؛ اما همه جای دنیا با به دست آوردن دل است كه یك شبه راه هزار ساله را طی میكنند. افتخار میكنم كه به تیم محبوبم، به همیشه برنده بودنش، به اهالی مهربانش كه اگر گاهی گل نمیزنند، دل هم نمیشكنند.

افتخار میكنم به نود و سه دقیقه تعصب؛ پنجاه وپنج درصد بینندهایی كه از آن سوی دنیا به جای دنبال كردن هر خبری برد تیمم را نظاره كردند و افتخار میكنم به اینكه به عنوان یكی از كوچكترین هواداران تیم محبوبم شاهد خیابان های تمام سرخ زیباترین پنجشنبه سال بودم.